1 lipca 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Biotechnologia: działanie człowieka przyjazne naturze

Biotechnologia, którą jej twórcy uznali za wyjątkowo przyjazny człowiekowi i środowisku typ technologii, wiąże się z nowymi rozwiązaniami organizacyjnymi i jednocześnie od lat przynosi ogromne dochody. Jej cechą charakterystyczną jest dalszy, szybki rozwój w ścisłym kontakcie praktyki z naukami: biologią, chemią, informatyką, fizyką, socjologią. Pobudza do fantastycznych pomysłów badawczych (leki w mleku lub ziarnach kukurydzy, geny terapeutyczne, mikrochipy i mikroreaktory), ale także budzi gniew i brak tolerancji obrońców “natury” w nieskażonej formie. Wreszcie prowokuje refleksje etyczne, stawia pytania o przyszłość człowieka i przyrody, na które często jeszcze nie ma odpowiedzi.

Wykładowca: Prof. dr hab. Magdalena Fikus, Instytut Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie

Prof. Magdalena Fikus zajmuje się genetyką i biotechnologią, pracuje w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Interdyscyplinarnym Centrum Modelowania UW i w UMCS w Lublinie. Jest Przewodniczącą Komitetu Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Prowadzi wykłady akademickie w różnych typach uczelni wyższych. Wiele uwagi poświęca popularyzacji osiągnięć naukowych - jest współorganizatorką odbywających się od wielu lat Warszawskich Festiwali Nauki, autorką książek popularnonaukowych i rozdziałów w podręcznikach biologii molekularnej.

Instytut Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie powstał w roku 1957. Jego profil naukowy ewoluował od klasycznej biochemii i chemii fizycznej do uprawianej obecnie biologii molekularnej. Badania prowadzone w Instytucie mają duże znaczenie dla medycyny (inżynieria genetyczna, badanie genotypów bakterii i innych prostych organizmów). Instytut zatrudnia około 200 pracowników naukowych, prowadzi studia doktoranckie dla absolwentów wydziałów biologii, chemii, fizyki, nauk rolniczych i medycyny oraz liczne prace magisterskie, także studentów spoza Warszawy. Mieści się w nim również obecnie Centrum Doskonałości Biotechnologii Molekularnej, powołane w ramach 5 Programu Ramowego Unii Europejskiej oraz Centrum Polsko-Francuskie Biotechnologii Roślin.

8 lipca 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Jak powstawała rzeźba Kaszub?

Dowiemy się, jak wyglądała stosunkowo niedawna epoka lodowcowa na terenie obecnych Kaszub. Poznamy jak na przestrzeni wieków kształtowało się piękno krajobrazu kaszubskiego - jak powstawały wzgórza i jeziora podczas ustępowania lądolodu. Poznamy, w jaki sposób to nowe ukształtowanie terenu wpłynęło na rozwój flory i fauny. Zastanowimy się, czy na podstawie wyników badań można stwierdzić, że ostatnie zlodowacenie było rzeczywiście ostatnim. Być może jednak żyjemy w okresie przejściowym - przed kolejną epoką lodowcową.

Wykładowca: Prof. dr hab. Jerzy Lefeld, Instytut nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.

Prof. dr hab. Jerzy Lefeld jest geologiem, emerytowanym profesorem w Instytucie Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Specjalizuje się w geologia strukturalnej, tektonice oraz stratygrafii mezozoiku Karpat. Jego główne prace naukowe dotyczą geologii Tatr, ich stratygrafii i tektoniki, jak też wgłębnej budowy Karpat Wewnętrznych zwłaszcza na odcinku Tatr. Badacz geologii pustyni Gobi w Mongolii w ramach ekspedycji paleontologicznych poszukujących kredowych dinozaurów i ssaków.

Instytut Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk w Warszawie jest placówką, której historia sięga roku 1956. Prowadzi się tu badania poznawcze, zmierzające do: określenia wieku i pochodzenia skał i minerałów, poznania ewolucji wybranych orogenów oraz rekonstrukcji środowiska, w zakresie sedymentologii, geologii czwartorzędu i geochemii izotopów, ze szczególnym uwzględnieniem geochronologii, mineralogii, petrologii, tektoniki, stratygrafii i hydrogeologii. Pracownicy naukowi Instytutu współpracują z badaczami i ośrodkami naukowymi z innych krajów, między innymi z Francji, Niemiec, Hiszpanii, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Austrii, Finlandii, Czech, Słowacji, Ukrainy, Bułgarii, Węgier, Białorusi oraz Wietnamu. Siedziba Instytutu i większość zakładów znajdują się w Warszawie, ale część jednostek organizacyjnych znajduje się również w Ośrodku Badawczym w Krakowie i w Zakładzie Geologii Sudetów we Wrocławiu

15 lipca 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Jan Heweliusz – Człowiek i Uczony

Wykład pozwoli nam poznać bogatą osobowość Jana Heweliusza, wybitnego uczonego, astronoma i artysty epoki baroku - epoki wieku wielkich filozofów, matematyków, fizyków i astronomów. Dowiemy się o mnogości i wielkości talentów Heweliusza, człowieka pochodzenia niemieckiego, jednak określającego siebie jako "civis Orbis Poloniae". Ujrzymy człowieka godzącego naukę i sztukę z obowiązkami mieszczanina i przedsiębiorcy.

Postać Jana Heweliusza, wybitnego uczonego, astronoma i artysty, to jeszcze reminiscencja renesansu, ale jakże wzbogacona nowymi odczytaniami świata. Jesteśmy już przecież w baroku, jego pełnym rozkwicie. Jesteśmy w wieku wielkich filozofów, matematyków, fizyków i astronomów. Do roku 1642 żyje jeszcze Galileusz - astronom i fizyk, który jako jeden z pierwszych posługiwał się w obserwacjach astronomicznych lunetami. Wśród poprzedników studiujących przed Heweliuszem w holenderskiej Lejdzie spotykamy Kartezjusza. Wiek Heweliusza to również czas wielkiego Pascala, skupiającego w swojej twórczości pierwiastek poetycki, filozoficzny i tak głęboko religijny. Za życia Heweliusza tworzy i wydaje swe dzieła Nicolas Melabranche. Filozofują też Thomas Hobbes i Baruch Spinoza. Rozpoczynają swą działalność naukową Leibnitz i Newton. A przecież w żywej pamięci trwają jeszcze nazwiska największych astronomów: Kopernika i Keplera, nazwisko Leonarda da Vinci... Barok olbrzymi, pełen ambiwalencji, dysonansów i dynamiki. Taka była nauka i sztuka, jakim był ówczesny świat, epoka Heweliusza. Był to wiek św. Teresy i Jana od Krzyża, wiek Rubensa i Rembrandta, el Greca i Velasqueza. Tworzyli Shakespeare, Cervantes i Molier, Corneille, Racine i Milton.

Bogata osobowość Heweliusza - ucznia wybitnego matematyka, fizyka i astronoma, profesora Gimnazjum Gdańskiego Piotra Krügera - pogłębiona w Lejdzie, Londynie, Oxfordzie, Cambridge, Paryżu, Tours i Awinionie, była zdolna do sprostania jego szerokim zainteresowaniom i planom twórczym. W epoce dzisiejszej, kiedy stale pogłębia się, ale i zawęża w specjalizacjach nauka, w epoce kryzysu wartości, bogata osobowość Heweliusza staje się dla nas, ludzi końca wieku XX, szczególnie interesująca.

Prowadząc swe astronomiczne obserwacje, Jan Heweliusz doświadczał głębokich przeżyć natury filozoficznej i estetycznej. Wielobarwność i wielowymiarowość kosmosu znajduje swój odpowiednik w wykonywanych przez niego własnoręcznie rycinach. Zadziwia nas wielość talentów Heweliusza. Umiejętność pogodzenia zapobiegliwości mieszczanina ze zdolnością do kontemplacji. Zwraca też uwagę współczesna Heweliuszowi solidarność uczonych. Twórcza współpraca. Gdański uczony utrzymywał bliskie kontakty z uczonymi ówczesnej Europy, na przykład, Edmundem Halleyem, który sprawdzał wyniki dzieła Heweliusza - Selenographii. Tam właśnie astronom gdański zamieścił po raz pierwszy kolorową mapę księżyca. Selenographia dała też Heweliuszowi członkostwo w Królewskim Towarzystwie Naukowym w Anglii.

Interesujące, jak człowiek, który był z pochodzenia Niemcem, a jednocześnie przesiąkł europejską kulturą Gdańska, miasta Rzeczpospolitej Polskiej, określał siebie: "civis Orbis Poloniae". Interesujące, jak ten mieszkaniec pogranicza kultur potrafił wzbogacić swoją twórczość tą różnorodnością. Swoje prace naukowe dedykował królowi Francji Ludwikowi XIV i królom polskim: Władysławowi IV, Janowi Kazimierzowi i Janowi Sobieskiemu.

Jeden z odkrytych przez siebie gwiazdozbiorów nazwał "Scutum Sobiescianum", pisząc:

"Co do Tarczy, dla ważnych powodów przeniosłem ją aż na sklepienie pomiędzy gwiazdy, to jest na wieczną pamiątkę Najczcigodniejszego Naszego Króla i Pana Jana III, Króla Polskiego, z powodu jego niezmiernie wielkich zasług, bohaterskich przymiotów duszy, wspaniałomyślności i z powodu jego dzielnych i walecznych czynów, dokonanych nie tylko dla Królestwa Polskiego, ale i dla Państwa Rzymskiego, a nawet na wielki pożytek i wzrost całego chrześcijaństwa".

Taką dedykację katolickiemu, polskiemu władcy ofiarował protestancki uczony z Gdańska w duchu wielkiej tolerancji, godnej uczonego, w rok po zwycięstwie pod Wiedniem, odniesionym przez Jana III Sobieskiego w roku 1683.

Wykładowca: Prof. dr hab. Andrzej Zbierski.

Prof. Andrzej Zbierski, wybitny gdański historyk i archeolog, m.in. odkrywca grobu wielkiego gdańskiego astronoma Jana Heweliusza, zajmuje się archeologią Polski, dziejami gospodarki i kultury morskiej oraz historią wczesnego średniowiecza Europy. W latach 1991-2001 dyrektor Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku, obecnie na emeryturze, od wielu lat aktywnie działa w Gdańskim Towarzystwie Naukowym, którego jest Prezesem Honorowym.

Gdańskie Towarzystwo Naukowe powstało z inicjatywy polskiej inteligencji w Wolnym Mieście Gdańsku jako Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki i działało prężnie do wybuchu wojny w 1939 r. organizując odczyty, spotkania i wystawy a także prowadziło działalność wydawniczą. Po wojnie reaktywowane 22 lipca 1945 roku., od 1956 roku działa jako Gdańskie Towarzystwo Naukowe. W 1972 r. z okazji 50-lecia działalności Towarzystwo otrzymało do władz Miasta Gdańska siedzibę w Gdańsku przy ul. Grodzkiej 12. XVIII-wieczna odrestaurowana kamieniczka, wpisana do rejestru zabytków, służy członkom Towarzystwa i środowisku naukowemu Pomorza. W ciągu 80 lat działalności Towarzystwo opublikowało: 105 monografii, 61 tomów „Rocznika Gdańskiego”, „Słowik biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego”, 15 tomów Pomorskich Monografii Toponomastycznych, 7 tomów Gdańskich Studiów Językoznawczych, 8 tomów Peribalticum, 20 numerów Pomorza Gdańskiego, 11 tytułów z dziedziny geografii Pomorza Nadwiślańskiego, 11 tomów Acta Technica Gedanensia, około 180 tomów materiałów pokonferencyjnych i wiele innych.

22 lipca 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Jak i dlaczego zwierzęta morskie mówią?

Dowiemy się, jak pozornie nieme meduzy, śledzie lub wieloryby porozumiewają się między sobą przy użyciu dźwięków. Poznamy mechanizmy wytwarzania dźwięku przez najróżniejsze zwierzęta morskie - bezkręgowce, ryby i ssaki. Zrozumiemy, jaka jest rola dźwięku w życiu tych zwierząt. Wykładowca omówi także metody wykorzystania tych dźwięków - między innymi do obserwacji zwierząt i szacowania zasobów biologicznych mórz i oceanów.

Wykładowca: Doc. dr hab. Natalia Gorska, Instytut Oceanologii PAN w Sopocie

Dr hab. Natalia Gorska w roku 1979 ukończyła Wydział Radiofizyki i Elektroniki Gorkowskiego Uniwersytetu Państwowego (Rosja). W latach 1980 – 1990 pracowała w jednym z wiodących rosyjskich ośrodków naukowo badawczych - Instytucie Fizyki Stosowanej Rosyjskiej Akademii Nauk w Niżnim Nowogrodzie. Jej badania obejmowały zagadnienia z dziedziny akustyki i dynamiki morza. Rozprawę doktorską obroniła w 1991 roku w tymże instytucie, uzyskując stopień doktora nauk fizyczno matematycznych. Od roku 1991 doc. Gorska jest zatrudniona w Instytucie Oceanologji Polskiej Akademii Nauk w Sopocie, w Pracowni Akustyki Morza Zakładu Fizyki Morza. Kontynuuje badania w dziedzinie akustyki podwodnej. Jej pasją naukową jest zrozumienie mechanizmów rozpraszania dźwięku na obiektach biologicznych – rybach, zooplanktonie oraz roślinności podwodnej. Fascynuje ją również poszerzanie możliwości akustycznego wglądu w życie biologiczne w morzu. Jest autorem ponad 60 publikacji w międzynarodowych czasopismach naukowych z dziedziny nauk o morzu. Odbyła staże naukowe w Instytucie Badań Morza w Bergen (Norwegia) oraz w Instytucie Oceanograficznym w Woods Hole (Stany Zjednoczone). Jest recenzentem w międzynarodowych czasopismach naukowych: Journal of the Acoustical Society of America oraz ICES Journal of Marine Science. Uczestniczyła w prowadzeniu konferencji naukowych o zasięgu międzynarodowym. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Akustycznego oraz European Acoustics Association. Aktywnie działa w trzech grupach roboczych międzynarodowej organizacji International Council for the Exploration of the Sea (ICES). Była twórcą oraz realizatorem kilku multidyscyplinarnych projektów naukowo – badawczych. Była organizatorem wypraw badawczych na Morzu Bałtyckim i na jeziorze Wdzydze oraz uczestnikiem rejsów naukowo-badawczych na morzach: Północnym i Norweskim.

Instytut Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie powstał w roku 1983 jako kontynuacja działającej od 1953 roku Morskiej Stacji PAN. Zatrudnia 162 pracowników, w tym 20 profesorów i docentów i 38 doktorów. IO PAN jest siedzibą Komitetu Badań Morza PAN, ma prawa nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego nauk o Ziemi w dziedzinie oceanologii, jest właścicielem statku naukowego S/Y „OCEANIA”. W Instytucie mieści się również obecnie Europejskie Centrum Doskonałości Morza Szelfowego CeSSS (Centre of Excellence for Shelf Seas Science).

29 lipca 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Co ekologia może dać naukom humanistycznym i społecznym?

Wykładowca przedstawi ideę konsyliencji Edwarda E. Wilsona, oznaczającą jedność nauk przyrodniczych i społecznych. Jednym z jej aspektów jest rola jaką ochrona środowiska naturalnego, przyrody i ekologia odgrywają w naszym życiu społecznym, ekonomicznym i artystycznym. Jak idee i wiedza przyrodnicza wpływa na zmianę zachowań – stylów życia w Europie i w Polsce ? Wykładowca podziela pogląd Wilsona, że dopiero harmonijne współdziałanie nauk przyrodniczych i społecznych pozwoli na osiągnięcie idei zrównoważonego rozwoju i rozumnej koegzystencji ludzi i środowiska naturalnego. Wykład ilustrowany będzie piękną prezentacją multimedialną.

Wykładowca: Prof. dr hab. Jan Marcin Węsławski, Instytut Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie.

Prof. Węsławski jest specjalistą od ekologii wód przybrzeżnych, sieci troficznych i bioróżnorodności. Spędził ponad 50 miesięcy w ekspedycjach polarnych na Grenlandię, Spitsbergen, do Arktyki Kanadyjskiej i Ziemi Franciszka Józefa. Kieruje Zakładem ..... Instytutu Oceanoligii PAN.

Instytut Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie powstał w roku 1983 jako kontynuacja działającej od 1953 roku Morskiej Stacji PAN. Zatrudnia 162 pracowników, w tym 20 profesorów i docentów i 38 doktorów. IOPAN jest siedzibą Komitetu Badań Morza PAN, ma prawa nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego nauk o Ziemi w dziedzinie oceanologii, jest właścicielem statku naukowego S/Y „OCEANIA”. W Instytucie mieści się również obecnie Europejskie Centrum Doskonałości Morza Szelfowego CeSSS (Centre of Excellence for Shelf Seas Science).

5 sierpnia 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Symbolika świątyni na przykładzie Świątyni Jerozolimskiej

W trakcie wykładu zostaną omówione następujące zagadnienia:

Prehistoria Świątyni Jerozolimskiej – między innymi: przenośny namiot.
Budowa Świątyni Salomona.
Historia Świątyni Salomona.
Charakter świątyni po niewoli babilońskiej. Świątynia Heroda Wielkiego.
Teologia Świątyni:
- Miejsce święte,
- Miejsce Bożej Obecności,
- Znak wybrania.

Wykładowca: Ksiądz prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga, Biskup Pelpliński

Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Jan Bernard Szlaga jest profesorem biblistyki W latach 1981-84 pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologii w KUL , zaś w latach 1984-88 sprawował obowiązki prorektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Był wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownym w Lublinie. Obecnie jest profesorem Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie oraz Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie od 1991 r. jest profesorem zwyczajnym na Wydziale Filologiczno-Historycznym. Od 1988 roku sprawował funkcję Biskupa Pomocniczego ówczesnej Diecezji Chełmińskiej, zaś od 1992 r. jest Biskupem Pelplińskim. Od 1996 roku pełni również funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski, jest członkiem Rady do spraw Ekumenizmu oraz członkiem Dialogu pomiędzy Konferencją Episkopatu Polski, a Polską Radą Ekumeniczną. Jest autorem ponad 350 publikacji, książek, zbiorowych prac książkowych, recenzji, wywiadów, artykułów, felietonów, opracowań encyklopedycznych.

12 sierpnia 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Czy biotechnologia zagraża środowisku?

Współczesna biotechnologia jest dziedziną stosunkowo młodą, ale wzbudzającą dość liczne kontrowersje. Zamierzeniem wykładu jest zastanowienie się nad potencjalnym wpływem, jaki mogą mieć osiągnięcia i wytwory biotechnologii na funkcjonowanie środowiska zarówno ożywionego, jak i nieożywionego. Ilustrowany prezentacją multimedialną wykład wygłoszony zostanie wprzystępnej formie (wystarczy znajomość podstaw biologii na poziomie szkoły średniej). Wskazane zostaną przykłady naukowych i komercyjnych zastosowań organizmów zmodyfikowanych genetycznie (GMO), głównie z zakresu tzw. “zielonej” biotechnologii. Przedyskutowana będzie zasadność zarzutów najczęściej podnoszonych wobec biotechnologii.

Wykładowca: Prof. Przemysław Wojtaszek, Zakład Biologii Molekularnej i Komórkowej, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; Instytut Chemii Bioorganicznej PAN w Poznaniu.

Prof. Przemysław Wojtaszek jest jednym z najmłodszych profesorów nauk biologicznych w Polsce. Jest biologiem roślin, zajmuje się zagadnieniami z pogranicza biologii komórki, biochemii i fizjologii roślin. We wcześniejszych badaniach pracował również nad problemem śmierci komórek roślinnych jako mechanizmem obrony przed infekcjami mikroorganizmami chorobotwórczymi. Autor lub współautor około 130 artykułów i komunikatów naukowych. Prezydent Polskiego Towarzystwa Biologii Eksperymentalnej Roślin, członek Towarzystw: Botanicznego i Biochemicznego oraz The Biochemical Society (Wlk. Brytania).

Instytut Chemii Bioorganicznej Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu (IChB PAN) zaliczany jest do grona najlepszych w Polsce instytutów, zajmujących się szeroko pojmowaną biologią molekularną. To właśnie w tym instytucie opracowane zostały jedne z pierwszych w świecie roślin - transgenicznych szczepionek. Prowadzone są w nim również badania nad molekularnymi podstawami rozwoju nowotworów i niektórych chorób dziedzicznych. Ponadto w Instytucie mieści się najlepsze w kraju Centrum Badań Biokrystalograficznych, którym kieruje prof. Mariusz Jaskólski z Wydziału Chemii UAM – laureat “Polskiego Nobla” - corocznej nagrody Fundacji Nauki Polskiej za szczególne osiągnięcia i odkrycia naukowe, przyznawanej w czterech dziedzinach: nauk humanistycznych i społecznych, nauk przyrodniczych i medycznych, nauk ścisłych oraz nauk technicznych. Niewątpliwie sukcesem Instytutu jest również fakt, że jego długoletni dyrektor, prof. A. Legocki, został wybrany Prezesem Polskiej Akademii Nauk.

19 sierpnia 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: Jak grunt zmienia się w ciecz na skutek drgań ziemi

Poznamy zjawisko tzw. upłynnienia się gruntu, podczas którego mocne podłoże zamienia się w gęstą ciecz. Grunty piaszczyste uznawane są za grunty o bardzo wysokiej jakości, na których można wznosić największe budowle. Jednak w pewnych warunkach nawet tak dobre podłoże traci swoje pozytywne właściwości, co może prowadzić do groźnych w skutkach awarii. Wykładowcy omówią zjawisko upłynniania gruntu na przykładzie katastrof spowodowanych trzęsieniem ziemi w Turcji w 1999 roku.

Wykładowcy: Prof. dr hab. inż. Andrzej Sawicki i dr inż. Waldemar Świdziński, Zakład Geomechaniki Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku.

Prof. Andrzej Sawicki jest absolwentem Wydziału Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej. Po kilkuletniej pracy na tej Uczelni przenosi się do Instytutu Budownictwa Wodnego PAN, gdzie pełni obowiązki Kierownika Zakładu Geomechaniki oraz Dyrektora Naczelnego IBW PAN. Tę ostatnią funkcję sprawuje w latach 1991-1996 oraz obecnie. W latach 1981-84 oraz 1989-91 pracuje naukowo w Wielkiej Brytanii na uniwersytetach w Norwich i Birmingham. Zainteresowania naukowe profesora Sawickiego są bardzo szerokie – zajmuje się on m.in. mechaniką ośrodków sypkich, mechaniką kompozytów, mechaniką zagęszczania i upłynniania gruntów, mechaniką gruntu zbrojonego, hydrosprężystością, hydroinżynierią oraz inżynierią środowiska. Jest autorem około 200 artykułów oraz 5 książek naukowych (w tym jedynej w świecie monografii poświęconej mechanice gruntu zbrojonego). Jego prace są często cytowane i przedstawiane na konferencjach, w kraju i za granicą. Profesor Sawicki jest laureatem licznych nagród za wybitne osiągnięcia naukowe, m.in. Nagrody Premiera, Nagrody Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Nagrody Ministra Infrastruktury.

Dr inż. Waldemar Świdziński jest również absolwentem Wydziału Hydrotechniki Politechniki Gdańskiej. Pracę w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN rozpoczął zaraz po ukończeniu studiów. Jego główne zainteresowania naukowe skupiają się wokół problemów związanych z mechaniką ośrodków sypkich a szczególnie problematyką zagęszczania i upłynnia się tych ośrodków. Pracuje od początku w Zakładzie Geomechaniki gdzie rozwinął jedną z najlepszych w kraju, nowoczesną bazę doświadczalną do badania mechanizmów rządzących zachowaniem się gruntów w złożonych stanach obciążenia, w szczególności w sytuacjach ekstremalnych takich jak np. trzęsienia ziemi lub inne zjawiska naturalne wywołujące wzbudzenia o charakterze sejsmicznym. Duża część działalności dr inż. Waldemara Świdzińskiego jest poświecona rozwiązywaniu zagadnień praktycznych z dziedziny geotechniki związanych między innymi z problemami stateczności skarp i klifów nadmorskich czy problemami geotechnicznymi składowisk odpadów poflotacyjnych powstałych przy produkcji miedzi. Jest autorem prawie 60 publikacji w czasopismach krajowych i międzynarodowych. W chwili obecnej pełni funkcje kierownika Zakładu Geomechaniki.

Instytut Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku-Oliwie rozpoczął swoją działalność w roku 1953 (niedawno obchodził swoje 50-lecie). Instytut prowadzi badania naukowe dla celów gospodarki wodnej, budownictwa hydrotechnicznego i inżynierii morskiej w ramach takich dyscyplin naukowych jak: oceanologia, mechanika płynów, geomechanika oraz teoria budowli inżynierskich. Większość dużych obiektów hydrotechnicznych w Polsce (np. zapory w Tresnej, Włocławku, Solinie, Koronowie, Port Północny czy Kanał Piastowski) zaprojektowano przy udziale Instytutu, który prowadził również w szerokim zakresie badania i pomiary zagranicą (Irak, Libia, Senegal, Wietnam, Algieria, Kuba, Maroko, Syria, Jugosławia, Holandia, Nigeria). Instytut dysponuje nowoczesnymi laboratoriami: geomechaniki i geotechniki, największym w Polsce 70 metrowym kanałem falowym, laboratorium hydraulicznym na otwartym powietrzu oraz Morskim Laboratorium Brzegowym w Lubiatowie. Instytut posiada prawo nadawania stopnia doktora nauk technicznych w dziedzinie budownictwa. Od 1 grudnia 2002 działa w nim Europejskie Centrum Doskonałości Inżynierii Środowiska i Mechaniki CEM.

26 sierpnia 2006 roku, godz. 20⁰⁰

Tytuł: El Nino i oscylacja północnego Atlantyku jako objawy zmian klimatu na Ziemi

Bogato ilustrowany prezentacją multimedialną wykład, będzie dotyczył nasilenia się tzw. zjawisk wielkoskalowych związanych ze zmianami klimatycznymi na Ziemi. Omówione zostanie zjawisko El Nino, które na południowym Pacyfiku wywiera ogromny wpływ na rozkład temperatur w atmosferze i oceanie, na obszarach znacznie wykraczających poza Pacyfik. Wyjaśnione zostanie również zjawisko oscylacji północnego Atlantyku, które decyduje o warunkach pogodowych w naszym regionie Europy.

Wykładowca: Prof. dr hab. inż. Stanisław Massel

Prof. Stanisław Massel, członek korespondent PAN, wybitny specjalista w zakresie falowania. Absolwent Wydziału Budownictwa Politechniki Gdańskiej, po ukończeniu studiów rozpoczyna pracę w Instytucie Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku, gdzie m. in. pełni funkcję kierownika Zakładu Hydrauliki Morskiej, a następnie dyrektora Instytutu Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku. W latach 1991-1999 pracuje naukowo w Australian Institute of Marine Science w Townsville. Od 1 stycznia 2003 r. dyrektor Instytutu Oceanologii PAN, obecnie największej placówki oceanologicznej w Polsce. Wykładowca Politechniki Gdańskiej i Uniwersytetu Gdańskiego. Wielokrotnie zapraszany do wygłoszenia wykładów w instytutach naukowych byłego ZSRR, USA, Niemiec, Norwegii i Francji. Członek licznych stowarzyszeń i asocjacji, konsultant naukowy w różnych instytutach naukowych i instytucjach komercyjnych związanych z eksploatacją morza. Autor 10 książek i ponad 150 artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych.